عملکرد کاروان ایران در پارالمپیک پاریس نشان داد روند افت کیفی ورزش‌های پارالمپیکی ایران ادامه دارد و این یک خطر جدی برای آینده است. روندی که ده ماه پیش از آغاز پارالمپیک خود را نشان داد و من به صراحت هشدار دادم. زمانی که بازی‌های پاراآسیایی هانگژو با کاهش ۲۵ درصدی کسب مدال طلا نسبت به جاکارتا ۲۰۱۸ به پایان رسید اما از آن افول دستاوردسازی شد.!!
همان روند نزولی در پاریس تکرار شد و این‌بار ۲۵ درصد مدال طلا کمتر نسبت به پارالمپیک توکیو به دست آمد و این یعنی تداوم روند نزول. کاروان ایران در حالی با ۲۵ درصد افت کسب مدال طلا به کار خود پایان داد که ده کشور برتر رنکینگ مدال، با یک تغییر فنی، مشابه پارالمپیک توکیو هستند (تغییر دیگر حذف روسیه از بازی‌ها ست که تغییر فنی نیست) و میانگین نوسان (مثبت یا منفی) کسب مدال طلای هفت تیم تکراری این رتبه‌بندی نسبت به دور قبل(توکیو) حدود ۱۰ درصد است.
ایتالیا و فرانسه با رشد حدود ۷۵ درصدی کسب مدال طلا نسبت به دوره قبل، توانستند با صعود ۳ و ۶ پله‌ای به ترتیب در رنک ۶ و ۸ قرار گیرند و ژاپن با یک مدال طلا بیشتر از دوره قبل و رشد کمتر از ده درصدی یک پله صعود کرد و به جمع ده کشور برتر رسید. ازبکستان نیز با کسب دو مدال طلا بیشتر از توکیو و رشد ۲۵ درصدی به رنک ۱۳ رسید و بالاتر از ایران ایستاد. همچنین ۶۰ درصد مدال‌های طلای ایران در پاریس توسط ورزشکاران طلایی توکیو و در کلاس مشابه و مابقی در رشته‌های یکسان کسب شد، بدون هیچ دستاورد فنی جدید.
این یعنی سخن گفتن برخی از بالاتر بودن سطح کیفی بازی‌های پاریس به عنوان علت محقق نشدن پیش بینی‌های فضایی کمیته پارالمپیک چیزی شبیه کج بودن زمین برای عروس رقص نابلد است. همچنین تعداد رشد کمتر از ده درصدی تعداد ورزشکاران اعزامی نشان می‌دهد کاروان پاریس نیز به مانند توکیو با در نظر گرفتن سیاست کیفی‌گرایی و بر اساس شانس کسب مدال بسته شده و این یعنی کمیته پارالمپیک به دنبال حفظ یا ارتقای عملکرد فنی و رتبه قبلی بوده است. پیش‌بینی‌های آن کمیته در مورد احتمال کسب تعداد بیشتری مدال طلا نسبت به دوره قبل نیز تایید کننده کیفی‌گرایی در اعزام است. با این حال نتیجه‌ی به دست آمده کاهش ۲۵ درصدی مدال‌های طلا، کاهش تقریبن ۱۰ درصدی مدال‌های نقره و در عوض افزایش ۷۰۰ درصدی تعداد مدال‌های برنز را نشان می‌دهد.
این نتیجه به وضوح نشان از کاهش کیفیت فنی کاروان و بی نتیجه ماندن سیاست کیفی‌گرایی کمیته پارالمپیک دارد. همچنین، تعداد مدال‌های این دوره نسبت به دوره قبل فقط یک مدال افزایش داشته است. مانور بیش از حد روی عبارت “بیشترین مدال کسب شده در ادوار” بیشتر نوعی دستاوردسازی است برای پوشش عملکرد ضعیف این دوره.
نکته دیگر این‌که عملکرد فنی و کسب جایگاه در جدول مدال(رنکینگ) دو موضوع جدا از هم هستند. ممکن است بهترین عملکرد فنی با کسب بهترین رتبه همراه نشود. مثل اتفاقی که در توکیو افتاد و درخشان‌ترین عملکرد ایران در ادوار پارالمپیک (۱۲ مدال طلا و ۱۱ نقره) با کسب بهترین رنک همراه نشد. از طرف دیگر، ممکن است عملکرد ضعیف‌تر در یک دوره با کسب رتبه بهتر در جدول مدال همراه شود. مثل آنچه در هانگژو اتفاق افتاد و از آن دستاورد ساختند!! این که چه چیزی دستاورد معرفی شود ارتباط مستقیمی دارد با میزان تعهد، تخصص و صداقت مدیران. به هر حال نتیجه فعلی نشان می‌دهد فرمان کمیته پارالمپیک در مسیر ثابتی هدایت می‌شود؛ در مسیر سقوط.
